The Stones are out of Town

De Rolling Stones zijn weer vertrokken. Vandaag hadden de Telegraaf, De Volkskrant en Het Parool een grote foto op hun voorpagina staan van het concert van gisteravond. En zo'n foto is niet gratis. Fotografen mogen pas na forse betaling bij een paar nummers foto's maken.

Ik heb niet zoveel met The Rolling Stones -vind ze wel goed- maar begin jaren negentig kwam ik op het idee dat het op 8 augustus 1994 precies dertig jaar geleden zou zijn dat The Rolling Stones hun eerste, rioteuze concert in Nederland gaven. In het Kurhaus op Scheveningen. Het is bekend en berucht geworden omdat de Haagse tienerjeugd de Kurzaal afbraken en het concert voortijdig moest worden afgebroken. De politie -ook te paard- greep hardhandig in. Het is ook zo bekend geworden doordat het toenmalige REM-eiland filmopnames van het concert en de afloop hadden gemaakt. De beelden gingen de hele wereld over en zijn vaak herhaald.

Ik ben in de jaren er na in de geschiedenis gedoken en heb op 8 augustus 1994 een memorial-avond georganiseerd in Het Haags Filmhuis. De basis voor de avond was een door mij gemaakte, twintig minuten durende video-documentaire over het concert, de bezoekers en politie. Ik had het beeldmateriaal van het REM-eiland, een geluidsopname van Willem van Kooten, maar ik had tevens nieuw beeldmateriaal gevonden: een 8-mm filmpje van een bezoeker uit de zaal en een andere -vergeten- opname dat in Londen lag bij Reuters. Met behulp van Veronica heb ik daar de hand op weten te leggen en kon ik een mooie en hilarische bootleg maken. De video is nog op ruime schaal verspreid onder fans van de Stones fanclub. Ik hoop de docu nog dit jaar ergens online te zetten. Ik ben ook wel benieuwd of er nu nog een video of zelfs een dvd circuleert.

Volgende week dinsdag is het 8 augustus en kom ik nog terug op het concert, omdat ik na de video-docu plots een bandrecorderbandje kreeg van een vrouw die het gehele concert en de afbraak van de Kurzaal, vanaf het balkon had opgenomen. Hierdoor kon voor het eerst de hele setlist worden gereconstrueerd en bleek dat de Stones veel langer hadden gespeeld dan iedereen dacht. Wellicht dat ik er op één of ander manier volgende week iets van kan laten horen. Ik ben er mee bezig, maar kan nix beloven.

En dan hierboven een fragment uit het programmaboekje van toen. Ik had daar kopieën van gekregen. En wat is die krabbel daar rechts? Dat is de handtekening van Keith Richards. Die heb ik gekregen op de avond in 1995 voor het eerste concert dat The Rolling Stones in Paradiso gaven. Voor de deur van het Amstel Hotel. Ik woonde er vlakbij en kwam er die dagen geregeld om mogelijk te weten te komen waar de kaartverkoop voor het clubconcert zou plaatsvinden. Veel geruchten, maar niemand die het precies wist. Ik heb nooit een kaartje weten te bemachtigen.

De avond ervoor kreeg ik nog tips van fans bij het Amstel: toch de VVV, of misschien de Melkweg? In ieder geval stond ik 's avonds laat bij het Amstel Hotel en zouden de Stones weer terugkeren naar het hotel. Er stonden zo'n twintig fans, maar waar moet je staan voor een handtekening? Waar stappen ze uit? Dat moest je gokken. De meesten gingen links of recht voor de ingang staan. Een tienermeisje wist niet wat ze moest doen. Ik eigenlijk ook niet.

- Kom op, zei ik, wij gaan met z'n tweeën aan de linkerkant staan. En zo gingen we er met z'n tweetjes staan, maar we stonden verkeerd toen de auto met Ron Wood en Charlie Watts kwam voorrijden. Toen kwam er weer een geblindeerde limo aan.

De auto parkeert pal voor onze neus. De deur gaat open en op nog geen meter van ons af stapt Keith Richards uit en kijkt recht tegen het tienermeisje aan. Ik geef haar een pen en duw haar zachtjes naar voren. Keith lacht naar haar, hij pakt een papier en de pen van haar aan en op het dak van de auto zet hij een handtekening. Ik geef het meisje mijn programmaboekje en ook dat signeert hij. De toegestroomde fans om ons heen roepen, Keith, Keith! Maar na de twee handtekeningen gaat hij naar binnen. Jagger komt nog daarna en schiet direct het hotel in.

En daar stonden we dan met twee identieke krabbels. Was het wel een Keith Richards handtekening? De fans bekeken de hanepoot en beaamden dat het een echte is.

Pas in september 1998 zie ik The Rolling Stones voor het eerst live. Op het Malieveld in Den Haag in de stromende regen. Het was in de maand dat ik van Den Haag naar Amsterdam verhuisde. Het was mijn afscheidscadeau. En een cadeau, omdat ik een back-stage pas had en het concert helemaal vooraan in de afgesloten 'snake-pit' heb kunnen zien. Ik vond het een geweldige show. Iconen van de Rock and Roll. And I like it.