Zomergasten 3 - Leon de Winter
tekening Siegfried Woldhek
Deze blog is ook gepost op de nieuwsgroep nl.kunst.film
Vanavond de derde Zomergast, Leon de Winter. Ik ken De Winter al vanaf het begin van zijn carrière als schrijver en filmer, eind jaren 70. En sedertdien heb ik hem gevolgd. Ik ken een paar van zijn boeken en films, lees soms zijn column en weblog in de Elsevier en ik ken globaal zijn biografie. Ik vind het een intrigerende en veelzijdige persoonlijkheid en hij lijkt me -ondanks zijn welbespraaktheid- emotioneel en kwetsbaar. Toen ik hoorde dat Leon de Winter Zomergast zou worden dacht ik dat hij dat allang geweest was. Zo goed denk ik hem te kennen uit de media.
Het zit er weer op en ik vond het een boeiende avond. De ideeën, houding en onderwerpen van De Winter kwamen goed overeen met wat ik vooraf verwachtte. En om mijn eigen positie te bepalen: ik sta -met nuances en kanttekeningen- aan de kant van Leon de Winter. Ook al ben ik minder gefascineerd door religie en ontbreekt het mij aan een gruwelijke, Joodse achtergrond.
Joris Luyendijk is van een nieuwe generatie die al weer verder af staat van de Tweede Wereldoorlog. Hij is een verwende cultuurrelativist die niet graag bij zijn opa op bezoek ging. En dat voetbal gesublimeerde oorlog is, was een nieuw inzicht voor hem. Luyendijk is een nieuwsgierige journalist die zonder veel belasting vanuit het verleden de preoccupaties van De Winter tegemoet trad. Luyendijk heeft jaren als correspondent in het Midden-Oosten gezeten en er een boek over geschreven.
De angel van de avond zat voor mij halverwege toen Joris, Leon verweet nooit naar moslimlanden te zijn geweest. Moet je op de maan zijn geweest om er over te kunnen schrijven? Het werd even spannend, maar ik vond Luyendijk te kort schieten. En op de verwachtte twistpunten ga ik niet verder in, omdat ik na 9-11 en de moord op Theo Van Gogh momenteel wel even klaar ben met deze onderwerpen. Maar het was ook weer goed om het -met het verstrijken van de tijd- weer eens uitgebreid te bespreken. Theo van Gogh werd één maal genoemd door Joris, maar bleef verder onbesproken.
Ik had nog iets verrassends gemeen met Leon de Winter. Hij toonde fragmenten van twee van zijn favoriete films, Im Lauf Der Zeit van Wim Wenders en Andrei Rublev van Andrei Tarkovsky. Ik zag beide films toen ik net zo oud was als hij, alleen een kleine tien jaar later. En beide films hebben indertijd ook op mij een verpletterende indruk gemaakt. Vooral ook de schoonheid van Andrei Rublev heeft mij diep geraakt en mij de weg gewezen naar de liefde voor de artistieke, Europese film. En ook ik heb dat erfgoed -min of meer- ingewisseld voor de oppervlakkige, maar soms ook interessante, Amerikaanse cinema. Joris vindt een film van tweeëneenhalf uur al op zich bijzonder lang.
Tot slot werd nog een fragment uit Andrei Rublev getoond, maar niet het prachtige, verstilde einde waarbij in kleur de Middeleeuwse iconen worden getoond, begeleid met prachtige muziek.
De keuzefilm van Leon de Winter is The Browning Version van Mike Figgis met Albert Finney. Kennelijk een memorabel kostschool/huwelijksdrama, maar ik hou het weer voor gezien vanavond.
DJ
Ik had deze week nogal wat bezoek door een actie voor het behoud van het radioprogramma For The Record. Maar er waren nog drie websites die iets uit mijn blog hadden overgenomen. Het meest verassende vond ik mijn kleine alinea over de 2.000.- euro die de VPRO betaalde voor de bouncing ballen van Bruce Nauman. Dat was niet mijn nieuws, maar van Joris Luyendijk. De link staat op een populaire mediablog, ergens halverwege:
http://medialog.blogspot.com
En mijn blog wordt over hetzelfde onderwerp genoemd in een reactie op Retecool.
En vandaag verscheen een link op een vage (educatieve?) sexsite op mijn stukje Get a Life! over internetverslaving. Curieus.
http://sex.blieb.nl
posted by MobyDirk at 8/13/2006 11:45:00 p.m.
5 Comments:
Ik kijk nagenoeg geen tv, maar ik vind juist de rust en aandacht bij Zomergasten. Ik zit er klaarwakker bij. ;-) Alleen om de een of andere reden wil ik maar niet kritisch zijn, nog naar de gasten, nog naar Joris Luyendijk.
Op de nieuwsgroep nl.kunst.film zijn weer twee pittige meningen gepost op mijn "educatieve" recensie.
En die linkjes neem ik op voor de historie. Ik volg ook wat er met mijn blog gebeurt.
Ik vond Leon de Winter verrassend sentimenteel, op het dramatische af. De man kan, lijkt wel, alleen maar in grote bewoordingen spreken. Hij ziet alles groter dan het is. Ook aankomende rampen. En in zijn stukken zet hij dan ook alles extra dik aan. Bovendien heeft hij een behoorlijk slechte muzieksmaak. Kitscherig. Hij is wat menselijker geworden voor mij, wat sympathieker. Meer dan de arrogante zak die ik dacht dat hij was. Verder vond ik dat Joris Luijendijk niet altijd helemaal kosjer was in zijn manier van vragen stellen. Je moet niet iemand vragen naar de hoeveelheid geld hij heeft gegeven voor drie Afghaanse meisjes. Overigens vond ik die documentaire over die drie Afghaanse meisjes aan de potsierlijke kant, hoe vreselijk het onderwerp ook. Maar we hadden hier te maken met een verkeerde, zeer manipulatieve vorm van journalistiek, enkel en alleen ter eerdere meer en glorie van de journaliste. En Leon de Winter trapte er in.
Ik vond de muziekkeuze van De Winter ook kitscherig, maar het is kennelijk de kitsch die hij mooi vindt. Het geeft juist diepte aan zijn oppervlakkigheid.
En verder zullen we aan jonge journalisten als Joris Luyendijk moeten wennen. Zij gaan de media straks overnemen. Andere invalshoeken, andere meningen, andere prioriteiten en belangstelling. Ik vind het wel fris.
En een leuke weblog van je Max. ;-)
Mensen moeten maar even op je link drukken. Het gaat ook over Zomergasten, maar dan anders.
Lekker cynisch allemaal, maar misschien hoor ik teveel bij de nieuwe generatie. Ik ben het er overigens mee eens dat De Winter een beter verhaal had dan Luyendijk. Luyendijk zette De Winter erg makkelijk in een hoek. Het zwakke aan Luyendijk vond ik zijn ongecontroleerde liberalisme. Alsof je alleen maar door met elk standpunt rekening te houden tot goede beslissingen komt. Door met iedereen rekening te houden kom je tot slappe compromissen. De Winter zet zich af tegen ideeën waar hij het gevoelsmatig gezien niet mee eens is. In Amerika is deze manier van opereren erg doorgeschoten, maar in Nederland kunnen we dat wel gebruiken. Dan wordt er eens wat gedaan aan dat schijnheilige liberalisme en socialisme. Waar gehakt wordt vallen spaanders!
Leuk dat je nog reageert Daan. Maar ik begrijp het niet helemaal. Je bent neem ik aan een begin dertiger, of nog jonger. En horen cynisme en liberalisme bij jouw generatie, bij Joris Luyendijk? Of zijn het jouw opvattingen?
Een reactie posten
<< Home